Column – Britt Dekker: ontwapenend en lang niet dom
Waarschijnlijk is het u al opgevallen dat de meeste columns die hier verschijnen lichtelijk negatief en veelal doordrenkt van cynisme zijn. Daarvan ben ik me ten zeerste bewust, maar het is nu eenmaal het leukst om te doen: commentaar leveren. Bovendien lees ik zelf ook liever scherpe opiniestukken dan hoogdravende éloges. Desondanks wordt het een keer tijd voor dit laatste. Echter, wie me pakweg eergisteren verteld zou hebben dat ik nog eens de loftrompet over Britt Dekker zou afsteken, had ik voor gek verklaard. Britt Dekker, u weet wel: het domme blondje met dat rare accent en die aparte neus, van wie eigenlijk niemand precies weet waarvan ze nu eigenlijk bekend is. Welnu, dit stuk gaat over Britt (en Huub). Twee mensen die compleet zichzelf zijn op tv.
Het moet meerdere maanden geleden zijn dat ik nog eens naar De Wereld Draait Door keek. Bijna automatisch wil ik nu gaan beschrijven waarom het kunstje van Matthijs wat mij betreft al een poosje uitgewerkt is, maar dat gaat niet gebeuren. Dit wordt een positieve column. DWDD dus, donderdagavond. Het Sportjournaal had ik gekeken en inmiddels lag de krant voor me op tafel. De eerste pakweg twintig minuten van de uitzending zijn me eigenlijk compleet ontgaan, het diende als achtergrondgeluid. Wat ik me herinner is dat onder anderen Prem Radhakishun (zonder te googelen!) te gast was. Daarna schoof de zanger van ’s lands beste Nederlandstalige band, De Dijk, aan. Huub van der Lubbe was gestoken in een opvallend blauw kostuum, dat hij speciaal voor zijn aankomende (solo)theatershow had laten maken. Zijn tevens nieuwe kapsel deed me denken aan een voormalige Duitse leider die zijn boodschappen altijd bij de Albert Heijn deed.
Maar goed, Huubs theatershow dus. Daarover is de kijker gedurende het gesprek van pakweg een kwartier vrijwel niets te weten gekomen en dat is totaal niet erg. Na Matthijs’ vraag over hoe het precies zat met het pak ontstak Huub namelijk in een bevlogen monoloog, die de kijker voerde van de middelbare school van Huub, waar hij voor het eerste échte muzikanten in échte pakken zag, tot een hilarische anekdote over een bezoek aan een concert van Joe Cocker. Van der Lubbes enthousiasme was schitterend om te zien. Hij sprak zichtbaar met plezier en leek totaal vergeten dat hij zijn aankomende theatershow ‘moest’ promoten. Van Nieuwkerk gooide zijn vragen weg, legde de benen op tafel en luisterde zichtbaar bewonderend toe. Over Joe Cocker zei Huub: “Ik heb nooit iemand meegemaakt die hem niet lief vond”.
‘Britt Dekker is een verademing, in een tijd van massahysterie, schijnheiligheid en bedachtzaamheid’
Dit laatste moet haast wel voor Britt Dekker gelden, na deze betreffende uitzending. Onlangs stal ze al de harten van een groot deel van Nederland, toen ze was uitgenodigd om te komen vertellen over het leven van een realityster, naar aanleiding van ‘Barbie-gate’. Nu wilde Nederland graag weten wat Britt tegenwoordig eigenlijk doet. Welnu, ze blijkt actief in de paardensport en niet onverdienstelijk. Tegelijkertijd presenteert ze een wekelijkse vlog, waarin ze de (jonge) kijkers vanalles bijbrengt over haar favoriete dier. Persoonlijk zou me dit eerlijk gezegd een zorg zijn, maar toch bleef ik kijken. Want wat was dit een verademing, in een tijd van massahysterie, schijnheiligheid en bedachtzaamheid. Aan tafel zat een jonge vrouw die haar woorden niet woog, maar zei wat ze wilde zeggen. Ontwapenend, puur, bijzonder geestig en vooral: lang niet dom. Ja, natuurlijk, het begint op te vallen wanneer iemand – zonder te overdrijven – in vrijwel iedere zin tenminste één keer ‘zeg maar’ zegt. En ja, door meerdere wetenschappers is aangetoond dat het hebben van een (zwaar) accent de gepercipieerde mate van intelligentie negatief beïnvloedt. Maar prik je daardoorheen, dan word je verrast door een bijzonder frisse en bovendien goed doordachte kijk op zaken.
Zo werden zowel het publiek als de presentator en andere tafelgasten veelvuldig op het verkeerde been gezet, door een dame die daar zelf niet eens erg in leek te hebben. Al vertellend over haar paardenvlog, waardoor ze tienduizenden fans heeft, zei Britt dat ze vroeger zelf altijd fan was van twee mensen. Dit bleken niet Anky van Grunsven en Edward Gall te zijn. Nee, het waren de tandarts en de schooljuf. Het publiek lag dubbel van het lachen. Maar de onderliggende gedachte – dat deze mensen dagelijks voor anderen klaarstaan – sneed absoluut hout. Nog eentje: “Ik vind het persoonlijk knapper als je een hartoperatie kan uitvoeren dan dat je een programma presenteert.”
Maar het mooiste deel van de uitzending kwam pas hierna. Van Nieuwkerk sneed het onderwerp orgaandonatie aan. Gezien het wetsvoorstel dat momenteel in de Eerste Kamer ligt én het feit dat Britts vader onlangs overleed en zijn organen doneerde, een relevant thema. In alle eerlijkheid haastte Britt zich te zeggen dat het haar wellicht moeite zou kosten erover te praten, omdat het nog zo vers was. Thuis op de bank zag je haar ogen vochtig worden en hoorde je de tranen in haar stem doorklinken. Vanuit de grond van haar hart hield ze een oprecht pleidooi voor verplichte donorregistratie. Haar vader had – postuum – met zijn organen al het leven van zes mensen weten te ‘redden’ en dat zei ze “wel heel cool” te vinden. Op de achtergrond zat zelfs Prem – die gedurende het hele gesprek had zitten schaterlachen – instemmend te knikken. Matthijs sloot het gesprek af. “Fijn dat je er was, Britt, tot de volgende keer.” Op dat moment moeten de woorden van Huub van der Lubbe door zijn hoofd geschoten zijn:
‘Een man weet niet wat hij mist, maar als ze er niet is, weet een man pas wat hij mist.’